About an hour before Dimitris got in Mr. Hops, he sent us a letter from the heart, exposing and sharing his thoughts, worries and feelings, thanking all those people who have contributed in one way or another to make this trip a reality and a life-time experience right form the start. I know this letter is in Greek and I am truly sorry for any inconvenience this might cause, however these words express a unique moment of personal truth, that shouldn't be missing from his personal blog.
Σήμερα ξεκινάμε. Κι αν σου πω πως δεν φοβάμαι ή δεν είμαι αγχωμένος ή δεν σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους, θα είναι ψέμα. Εύχομαι ότι μόλις βρεθούμε στα ανοικτά και εγκλιματιστώ θα βρω πάλι τον ενθουσιασμό μου και τη ψυχική δύναμη που με έφερε μέχρι εδώ. 15 μέρες στη θάλασσα κωπηλατώντας μέρα νύχτα μάλλον τελικά δεν είναι και λίγο πράγμα, αλλά ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα. Μένει να το ζήσω και να επιστρέψω με περισσότερες εικόνες και πιο γεμάτη καρδιά.
Σήμερα ξεκινάμε. Δεν είναι τα Χανιά η αφετηρία. Είναι η μικρή και πανέμορφη Φοινκούντα Μεσσηνίας, το χωριό που για 25 ολόκληρα καλοκαίρια ερχόμασταν με την οικογένεια για διακοπές. Αγαπημένο μέρος με αγαπημένους ανθρώπους. 4 μέρες τώρα μας έχουν αγκαλιάσει σαν να είμαστε δικοί τους, οικογένεια. Ο Nikos Anastasios Tsonis και ο Ηλίας Τσώνης με το εστιατόριο "Έλενα" και τα υπέροχα δείπνα τους και την εξαιρετική τους παρέα. Ο Βασίλης Votsalocafebar Finikounda και η Σόνια που μας άφησαν να μετατρέψουμε το όμορφο καφέ τους "Βότσαλο" σε αρχηγείο της ομάδας και που φιλοξένησαν τους μισούς από εμάς στα ενοικιαζώμενα δωμάτια τους. Τον Antonis Korakakis και τη γυναίκα του Μαρία που φιλοξένησαν τους άλλους μισούς στο ξενοδοχείο τους, εκεί που μέναμε όλα τα καλοκαίρια. Τον φίλο Γιάννη Τσιμικλή για τα ποτά που μας κέρασε. Τυχαίο που ο καιρός "διέταξε" τον Mr. Hops αν καταπλεύσει εδώ και όχι στην Κρήτη;
Σήμερα ξεκινάμε. Το πρωινό ξύπνημα με τη βροχή να συνεχίζει να πέφτει και τον ουρανό κλειστό με το ίδιο γκρι πέπλο των τελευταίων ημερών, δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν. Από το τζάμι του δωματίου το απέραντο γαλάζιο απλωνόταν μπροστά μου και εγώ έψαχνα να βρω αυτές τις μικρες νότες του ήλιου που θα έσπαγαν την χρωματική μονοτονία. Που θα έδιναν εντολή στον εγκέφαλο μέσω του οπτικού μου νεύρου να εκκρίνει τις απαραίτητες τονωτικές χημικές ουσίες. Είμαστε 1 ώρα πριν ξεκινήσουμε και ο ήλιος μας κάνει παιχνιδίσματα μέσα απο τα σύννεφα. Μάλλον ετοιμάζεται και αυτός μαζί μας.. τον έχω ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Σήμερα ξεκινάμε. Και παρέα μέχρι εδώ ήρθα με ανθρώπους πανέμορφους, και σημαντικούς στη ζωή μου. Πρώτα τους γονείς μου Γρηγόρη και Άσπα και κυρίως την αδελφή μου Eva που είναι πάντα εκεί για εμένα, να ανησυχούν και να στηρίζουν. Τον συνεργάτη μου και chief cannibal Stavros Georgarakis, τη σιωπηλή δύναμη των Cannibals και τους κανίβαλους Elizabeth Eirini και Dimitris. Τους Eirini Eleni Elena Zoe George George και τη νέα μου φίλη Dimitra, που πολλές μέρες τώρα δουλεύουν ασταμάτητα για να μπορέσω εγώ να έχω το μυαλό μου καθαρό. Χωρίς αυτούς να είσαι σίγουρος πως δεν τα είχα καταφέρει. Εκτιμώ κάθε στιγμή μαζί τους. Τους αγαπώ.
Σήμερα ξεκινάμε. Και παρέα μέχρι εδώ ήρθαμε με εταιρείες που πίστεψαν στην προσπάθεια μας, στον σκοπό μας. Και επέλεξαν να υποστηρίξουν. Έκαναν δυνατή τη συμμετοχή μου. Αξιζει να τις δείτε και αν δεν τις ξέρετε, να τις γνωρίσετε εδώ: http://dimitriskokkoris.com/#section7
Σήμερα ξεκινάμε. Να το ξέρεις και εσύ πως αν με κάποιον παλεύω κάθε μέρα στη ζωή μου, αυτός είναι ο εαυτός μου. Τα τσαλιμάκια που κάνει, τις τρικλοποδιές που βάζει, τις κλωτσιές που ρίχνει αλλά και τα φτερά που δίνει. Πολλές φορές τον αποφεύγω. Τώρα όμως θα συμπορευτούμε και εύχομαι όταν τελειώσει το ταξίδι, να κάνουμε καλύτερα παρέα.
Σήμερα ξεκινάμε. Παρέα με τον Huw και τον Marin. Ο 50άρης Αυστραλός που παλεύει για τα δικαιώματα του πλανήτη μας και ο 27χρονος Σλοβένος που η περιπέτεια είναι η διασκέδαση του. Σπαρτιάτες και οι δύο τους. Στα λόγια, στον εξοπλισμό, στην οργάνωση. Εφτασα εδώ ως καθαρόαιμος πρωτευουσιάνος adventurer με δυο βαλίτσες πράγματα. Αφέθηκα στις εντολές τους και την εμπειρία τους. Όλα γυρίζουν πίσω στην Αθήνα και θα συνεχίσω με ένα μικρό σακίδιο. Τα απόλυτως απαραίτητα. Το ταξίδι αυτό εκτός των άλλων θα είναι σχολείο.
Σήμερα ξεκινάμε. Για τα παιδιά του κόσμου που άθελα τους πλήττονται από πολέμους, καταστροφές και ιούς. Για την οργάνωση Save the Children. Θέλω να ξέρεις πως η στήριξη σου δεν αφορά εμένα ούτε το πρόσωπο μου. Τίποτα από όλα αυτά δεν αφορούν εμένα, πέρα από τη δική μου εσωτερική πάλη για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου και για ανθρώπους που συνεισφέρουν και νοιάζονται. Σήμερα είμαι απλώς το μέσο για να σε φέρω σε επαφή με αυτά τα παιδιά. Εκείνα δες και κάνε την επιλογή σου.
Σήμερα ξεκινάμε. Με προορισμό την Τουρκία. Όχι πια την Κύπρο. Δεν μπορούμε να ορίσουμε τη δύναμη της φύσης παρά να την αποδεχθούμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε μέσα σε αυτή. Δεν ξέρω να σου πω πως θα πάει το ταξίδι. Είμαστε ανοικτοί σε ότι μας φέρει.
Σήμερα ξεκινάμε. Σου το λέω ξανά και ξανά για να το πιστέψω και εγώ. Μη νομίζεις οτι είναι εύκολο να φύγω από τη θαλπωρή και τη ζεστασιά. Το νέο μου "σπίτι" θα το δεις. Θα καταλάβεις.
Ίσως τίποτα δεν είναι έρχεται τυχαία τελικά σε αυτή τη ζωή. Παραμένω έτοιμος και συγκινημένος.
1 ώρα ακόμη. Καλή μας αντάμωση. Σε αγαπώ!
Follow us here:
www.dimitriskokkoris.com
Cannibals Kayak House
mediterr annee #cannibalsadventureteam
